Το όνειρο της ιδιωτικής Σύνταξης και η πρόκληση της Υγείας

Η προοπτική, το μέλλον, η ανάπτυξη της ασφαλιστικής αγοράς συνδέεται όλο και περισσότερο με τα «βαριά» προϊόντα που είναι η υγεία και η σύνταξη.  Άραγε, αυτό μπορεί να γίνει πραγματικότητα και να τρέξει στην αγορά ή μήπως αποτελεί επιπόλαιο και διακαή πόθο που όμως δεν μπορεί να γίνει πραγματικότητα. 

Η καθημερινότητα καταδεικνύει ότι οι ασφαλιστές, που εκπροσωπούν μεγάλες ή μικρές εταιρείες, οι διαμεσολαβούντες, όλοι γενικά, μιλούν με δέος και  εναποθέτουν πολλές ελπίδες για παραγωγή εργασιών στους δύο αυτούς τομείς. Και πράγματι είναι κάτι άλλο από το ταπεινό αλλά κερδοφόρο και εξυπηρετικό -στην ανάγκη ρευστότητας- αυτοκίνητο. 

Μάλιστα επιχείρημα βασικό για την ανάπτυξη των εταιρειών στην σύνταξη και την υγεία είναι πώς το διευρυνόμενο έλλειμμα του δημοσίου λόγω οικονομικών αδιεξόδων, δε μπορεί να το καλύψει κανείς άλλος παρά μόνον ο ιδιωτικός τομέας.  Τα πράγματα παρουσιάζονται σαν να είναι το χαλί στρωμένο. 

Και εδώ σκεπτόμαστε τα εξής: 
- Δεν είναι κολακευτικό για την ασφαλιστική αγορά να δηλώνει ότι η ανεπάρκεια του κράτους η αδυναμία του δημόσιου συστήματος στην παροχή υγείας  και  σύνταξης  αποτελεί ευκαιρία. Αυτό σημαίνει ότι ο ιδιώτης δεν κατάφερε να αναπτυχθεί με την δυναμική των προϊόντων του,  με τα πλεονεκτήματά του, με το προβάδισμα που μπορεί να αποδείξει ότι έχει σε σχέση με το δημόσιο. Ετσι και εύλογα λόγω συγκυρίας, του ανοίγεται η πόρτα για να διεισδύσει. 

- Υπάρχει (;)  για την ιδιωτική σύνταξη  πρόταση ολοκληρωμένη που μπορούν να υπηρετήσουν οι ασφαλιστικές;  Διότι στην υγεία, υπάρχει «ψωμί» και στόχευση, υπάρχει συνεργασία με τα νοσηλευτικά ιδρύματα, υπάρχει πληθώρα προϊόντων  και  τρέχουν κάποια προγράμματα τα οποία μάλιστα έγιναν ετήσια παρέχοντας ευελιξία στις εταιρείες να μην τηρούν τεράστια κεφάλαια για αποθέματα. Δηλαδή υφίσταται  χρυσή τομή ώστε και οι εταιρείες να πουλάνε και οι πολίτες να αγοράζουν και αμοιβαίο όφελος να υπάρχει.

Με την σύνταξη όμως τις συμβαίνει;  Μπορεί να γίνει ότι και με την υγεία. Μπορούν οι εταιρείες να κάνουν προβλέψεις 20-30-40 ετών και να τηρήσουν τα κεφάλαια που χρειάζονται. Μπορούν να πληρώσουν τέτοια κόστη οι καταναλωτές, μπορεί ο ιδιωτικός ασφαλιστικός τομέας να κρατήσει τέτοιο βάρος; Τα πράγματα είναι δύσκολα. Και το μοντέλο που μπορεί να δημιουργηθεί χρειάζεται έτη πολλά για να περπατήσει.  

Μην ξεχνάμε δε, ότι τόσες αλλοδαπές εταιρείες, κύρους που μπήκαν στην ελληνική αγορά ούτε εστίασαν–ούτε και ενδιαφέρθηκαν εμφανώς- ούτε και κατάφεραν  να  αναπτυχθούν στην σύνταξη όταν στις χώρες τους πρωταγωνιστούν. Κάτι γνωρίζουν.
Και επειδή συμβαίνουν όλα αυτά είναι κατανοητό ότι για να μη λέμε και τσάμπα λόγια το στοίχημα θα παιχτεί στην Υγεία. Εκεί υπάρχει περιθώριο ανάπτυξης.